निरमायाको सम्झना / ईश्वरवल्लभ

निरमायाको सम्झना नदीजस्तो लाग्छ
किनारहरू छोडी एक्लै कहाँकहाँ भाग्छ

सुनगाभाको तन हो कि मन झरनाको
बैरीले हेर्थ्यो दर्पण आफ्नो लहनाको
शिखरमा राता किरण जब अल्झिदिन्छ
उसले माया मारे पनि माया उसकै लाग्छ

बादलले छोपिदिँदा जुनेलीको दायाँ
मनको गहिरो सागरमा अल्मलियो छाया
मझेरीमा बास बसी साइनो लगाई जाने
बिर्सिएको गीत लिन आउँछ जस्तो लाग्छ