हे ईश्वर ! एकपल्ट नारी बनेर हेर / के. सरिफा / सुमन पोखरेल
यो पुरानो भान्साकोठा हो हाम्रा लागि।
यो साँघुरो पोस्टन्याटल रुम हो हाम्रा लागि।
झर्कोफर्को गर्न सक्ने त कुरै छैन।
हे ईश्वर, के एकपल्ट हेर्नु पर्दैन तिमीले
हाम्रा प्रारब्ध यी घामविहीन छिँडीहरू?
शहर गएको मेरो छोरो
प्रहरीसँगको भिडन्तमा मारियो;
युद्धमा गएका मेरा पति
रक्तरञ्जित झुत्रा कपडाका रूपमा फर्किए;
र मेरी छोरी,
असह्य लज्जाबोधले
झुन्डिएर मरी बलात्कारपछि;
मेरो पीडाको गहिराइ जान्नका लागि
हे ईश्वर,
के तिमीले नारी भएर जन्मनु पर्दैन एकपल्ट?
हातमुख जोड्ने जोहो गर्न बाहिर निस्किएँ भने
नदेखिने पवित्र हातहरूले
पर्दा पछिल्तिर तान्छन् मलाई
बन्दुक देखाउँदै;
सानो आवाज सुन्दा पनि काँम छुट्छ मलाई
पहेँली हुन्छु, सास रोकिन्छ, र
धड्किन बिर्सन्छ मुटुले
होशहवास हराउँछ मेरो;
तिमी नै भन, हे ईश्वर
कसरी बाँच्नु म?
हे ईश्वर,
वर्णन गर्न नसकिने मेरा दु:खलाई बुझ्न,
यो कस्तो हुन्छ भन्ने थाह पाउन
के एकपल्ट नारी हुनुपर्दैन तिमीले?
त्यस मान्छेले, जसका हातमा संसारको अनुबन्ध छ,
युद्धको घोषणा गरेको छ;
कसरी व्याख्या गरूँ म आफ्नो पीडाको प्रकृति
र मेरा व्याकुल क्षणहरू।
त्यसैले, के तिमीले नारी बन्नुपर्दैन एकपल्ट?
