एक पंजाबी लोकगीत / सुरजीत पातर / अनिल जनविजय
मिट्टी का मैंने एक पुतला बनाया, उसे झबला पहनाया, ओढ़ा दिया उसे खेस देसी
सो जा मेरे मिट्टी के बावले, तेरा बापू हो गया परदेसी ।
मिट्टी का पुतला कुछ बोलता नहीं, चलता नहीं, न ही देता कोई हुंकारा
ना रो मिट्टी के बावले, तेरा बापू हो गया बंजारा।
मैंने एक शीशम का पेड़ लगाया, हरे पत्तों वाला, जैसा मेरा दुबला बालम
अब लगाऊँ एक शहतूत का पेड़, पर तू कुछ समझ न पाए, ज़ालिम ।
मेरी जैसी लाखों गोरियाँ, ताने हुए हैं डोरियाँ, हैं उनके बाल हिण्डोले
हँस-हँस गातीं लोरियाँ, पर मन में लड़ें सँपोले।
मूल पंजाबी से अनुवाद : अनिल जनविजय
लीजिए, अब यही गीत मूल पंजाबी में पढ़िए
ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਾਵਾ
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਾਵਾ ਮੈਂ ਬਨਾਨੀ ਆਂ, ਵੇ ਝੱਗਾ ਪਾਨੀ ਆਂ, ਵੇ ਉੱਤੇ ਦੇਨੀ ਆਂ ਖੇਸੀ,
ਸੌਂ ਜਾ ਮਿੱਟੀ ਦਿਆ ਬਾਵਿਆ, ਵੇ ਤੇਰਾ ਪਿਓ ਪਰਦੇਸੀ ।
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਾਵਾ ਨਹੀਓਂ ਬੋਲਦਾ, ਨਹੀਓਂ ਚਾਲਦਾ, ਨਾਂ ਹੀ ਦੇਂਦਾ ਈ ਹੁੰਗਾਰਾ,
ਨਾ ਰੋ ਮਿੱਟੀ ਦੇਆ ਬਾਵਿਆ, ਵੇ ਤੇਰਾ ਪਿਓ ਵਣਜਾਰਾ ।
ਕਦੇ ਤਾਂ ਲਾਨੀ ਆਂ ਮੈਂ ਟਾਹਲੀਆਂ, ਵੇ ਪੱਤਾਂ ਵਾਲੀਆਂ, ਵੇ ਮੇਰਾ ਪਤਲਾ ਮਾਹੀ,
ਕਦੇ ਲਾਨੀ ਆਂ ਸ਼ਹਿਤੂਤ, ਵੇ ਤੈਨੂ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ।
ਮੇਰੇ ਜਿਹੀਆਂ ਲੱਖ ਗੋਰੀਆਂ, ਵੇ ਤਨੀ ਡੋਰੀਆਂ, ਹਾਏ ਗੋਦੀ ਬਾਲ ਹਿੰਡੋਲੇ,
ਹੱਸ ਹੱਸ ਦੇਂਦੀਆਂ ਲੋਰੀਆਂ, ਹਾਏ ਮੇਰੇ ਲਡ਼ਨ ਸਪੋਲੇ ।
