भावुक कहानी / निइकीता स्तअनेस्कू /अनिल जनविजय

तब हम अक्सर मिला करते थे
खड़ा रहता था मैं समय के एक छोर पर
और दूसरे छोर पर तुम
जैसे हम एक ही सुराही के दो हत्थे थे ।

तब हमारे बीच उड़ान भरते थे शब्द
आगे-पीछे ।
देखा जा सकता था उनकी घुमरियों को।

अचानक मैंनें अपने घुटनों को ढीला छोड़ दिया
और गिर पड़ा ज़मीन पर
ताकि घास को देख सकूँ क़रीब से
मैं झुका था एक शब्द के गिरने के बाद
मानो शेर ने पटक दिया हो हवा में उठा हुआ पंजा।

शब्द नाचने लगे और चक्कर काटने लगे हमारे बीच
आगे-पीछे ।
और जितना ज़्यादा मैंने तुम्हें प्यार किया
उतना ज़्यादा वे नाचते रहे, दिखती रहीं उनकी घुमरियाँ हवा में
यह शुरूआत थी किसी बात की।

रोमानियाई भाषा से अनुवाद : अनिल जनविजय


लीजिए, अब यही कविता मूल रोमानियाई भाषा में पढ़िए
             Nichita Stanescu
           Poveste sentimentală

Pe urmă ne vedeam din ce în ce mai des.
Eu stăteam la o margine-a orei,
tu - la cealaltă,
ca două toarte de amforă.

Numai cuvintele zburau intre noi,
înainte şi înapoi.
Vârtejul lor putea fi aproape zărit,

şi deodată,
îmi lăsam un genunchi,
iar cotul mi-infigeam în pământ,
numai ca să privesc iarba-nclinată
de caderea vreunui cuvânt,
ca pe sub laba unui leu alergând.

Cuvintele se roteau, se roteau între noi,
înainte şi înapoi,
şi cu cât te iubeam mai mult, cu atât
repetau, într-un vârtej aproape văzut,
structura materiei, de la-nceput.