भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
Changes
Kavita Kosh से
'{{KKGlobal}} {{KKRachna |रचनाकार= કૃષ્ણલાલ જેઠાલાલ શ્રીધરાણી |अनु...' के साथ नया पृष्ठ बनाया
{{KKGlobal}}
{{KKRachna
|रचनाकार= કૃષ્ણલાલ જેઠાલાલ શ્રીધરાણી
|अनुवादक=
|संग्रह=
}}
{{KKCatGujaratiRachna}}
<poem>
આજ મારો અપરાધ છે, રાજા !
તું નહિ આવે ઘેર;
જાણું હું મારા દિલમાં તોયે આંખ પસારું ચોમેર.
પાંદડે પાંદડે પગલાં સુણું; વાદળે તારી છાંય;
નિભૃત આંબલે કોકિલકંઠમાં વાંસળી તારી વાય.
આવશે ના ! નહિ આવશે !
એની ઉરમાં જાણ અમાપ;
કેમ કરી તોય રોકવા મારે કૂદતા દાહ-વિલાપ?
રાત હતી, હતાં વાદળ-વારિ, વીજળીનો ચમકાર;
નેવલાં મારાં ખાળતાં ન્હોતાં અશ્રુ સર્યા ચોધાર.
આગલે દિવસે પ્રેમી પથિકને સેવતાં કલાંત શરીર;
પાઠવતાં એને અર્ધ નિશા તક ખેરવ્યાં અશ્રુનીર.
રથ તારો મુજ બારણે આવ્યો
જાણું ન ક્યારે ? કેમ ?
ક્યારે તેં આંગળે હાથ પરોવ્યાં ?
ક્યારે તેં પૂછ્યા ખેમ?
હોઠને તારક ટીલડી ક્યારે ?
ક્યારે તેં લીધ નિશ્વાસ ?
કાંઈ ન જાણું કેટલી વેળા સૂંઘતો મારા શ્વાસ ?
પાંપણે ઘેનના ડુંગરા બેઠા, ઈચ્છ્યા ન ઊભા થાય;
અંતરમાં પડછંદ પડ્યો તોય ત્રાટક ના સંધાય.
ક્યારે ઊઠ્યો તું ? રથમાં બેઠો ? મારતે ઘોડે દૂર ?
જાણું નહિ ! પણ જાગતાં અંગમાં
મ્હેકતું તારું કપૂર !
આજ મારો અપરાધ છે, રાજા ! તું નહિ આવે ઘેર;
આજ મારો અપરાધ છે, જાણુ કાલનો કાળો કેર.
આવજે એવું માંગવું ના, પર એક હું માગું વેણ;
એકદા તારે બારણે આવીશ પાઠવ્યા વિના કે’ણ :
જાગતો ના હામ હોય હૈયામાં ! જોઉં તો તારું જોર !
ચેતજે રાજા ! મનમાળામાં પેસતાં કોઈ ચકોર !
</poem>
{{KKRachna
|रचनाकार= કૃષ્ણલાલ જેઠાલાલ શ્રીધરાણી
|अनुवादक=
|संग्रह=
}}
{{KKCatGujaratiRachna}}
<poem>
આજ મારો અપરાધ છે, રાજા !
તું નહિ આવે ઘેર;
જાણું હું મારા દિલમાં તોયે આંખ પસારું ચોમેર.
પાંદડે પાંદડે પગલાં સુણું; વાદળે તારી છાંય;
નિભૃત આંબલે કોકિલકંઠમાં વાંસળી તારી વાય.
આવશે ના ! નહિ આવશે !
એની ઉરમાં જાણ અમાપ;
કેમ કરી તોય રોકવા મારે કૂદતા દાહ-વિલાપ?
રાત હતી, હતાં વાદળ-વારિ, વીજળીનો ચમકાર;
નેવલાં મારાં ખાળતાં ન્હોતાં અશ્રુ સર્યા ચોધાર.
આગલે દિવસે પ્રેમી પથિકને સેવતાં કલાંત શરીર;
પાઠવતાં એને અર્ધ નિશા તક ખેરવ્યાં અશ્રુનીર.
રથ તારો મુજ બારણે આવ્યો
જાણું ન ક્યારે ? કેમ ?
ક્યારે તેં આંગળે હાથ પરોવ્યાં ?
ક્યારે તેં પૂછ્યા ખેમ?
હોઠને તારક ટીલડી ક્યારે ?
ક્યારે તેં લીધ નિશ્વાસ ?
કાંઈ ન જાણું કેટલી વેળા સૂંઘતો મારા શ્વાસ ?
પાંપણે ઘેનના ડુંગરા બેઠા, ઈચ્છ્યા ન ઊભા થાય;
અંતરમાં પડછંદ પડ્યો તોય ત્રાટક ના સંધાય.
ક્યારે ઊઠ્યો તું ? રથમાં બેઠો ? મારતે ઘોડે દૂર ?
જાણું નહિ ! પણ જાગતાં અંગમાં
મ્હેકતું તારું કપૂર !
આજ મારો અપરાધ છે, રાજા ! તું નહિ આવે ઘેર;
આજ મારો અપરાધ છે, જાણુ કાલનો કાળો કેર.
આવજે એવું માંગવું ના, પર એક હું માગું વેણ;
એકદા તારે બારણે આવીશ પાઠવ્યા વિના કે’ણ :
જાગતો ના હામ હોય હૈયામાં ! જોઉં તો તારું જોર !
ચેતજે રાજા ! મનમાળામાં પેસતાં કોઈ ચકોર !
</poem>
