"उदयलहरी श्लोक ११ - २० / ज्ञानदिल दास" के अवतरणों में अंतर

धन जन भन्छन् देवीमाई भाक्छन्॥
पशुप्पात भयो भन्या धर्म काहाँ राष्‍छन्॥
गरिप्‍मारा पशुघात जो कोही गार्छन्॥
नर्क तलाउ भासमा सहजगै पार्छन्॥११॥

देवीमाई पत्थर जो पूजि षान्छन्॥
सतलोक धाममा ती काँहाँ जान्छन्॥
धामा विन सतलोक जमुनाका तीर॥
लोभ पाप छोडी हरी तिर फीर॥१२॥

दया राष मनमा धर्म लेउ हात॥
सदादिन रहनु भक्तिजनका साथ॥
जो कोहि साध र सदादिन धाउला॥
विष रस छोडी अम्बी रस पाउला ॥१३॥

नरमा भक्तिजन्‍लाई जो हेला गर्छ॥
वषती मिल्दैन नर्क तलाउ पर्छ॥
गरिप् देष्‌छन् नरमा मान्दैनन् चीज॥
देष्‍नामा गरिपछ परम्पदको बीज॥१४॥

साधुको साधना सहज सितलो॥
थला बसि हानु भने धनु छ फितलो॥
मायाको धनु छ शब्दको बान॥
अगाडि दिँदैन तमोगुन्‍ले जाँन॥१५॥

धर्मको ढाल बाँधि शब्दको सेली॥
सिलको बानले तमोगुन ठेली॥
तम रज मारी सतगुन्‌ जगाउ॥
सहज आनन्दमा सुरथ लगाउ॥१६॥

कमल आसन् चाँधी सुरथ रहयाको॥
मनासिप्‌ले होइन गुरुले कह्याको ॥
श्री गुरू भन्याका गुनका भारी॥
काम क्रोध लोभ सबै दिया जारी ॥१७॥

दस ओटा लकडी धुनि जगाया॥
अनहद्‍को षलाती सुस्म डोरि पाया॥
मनप्राण पैँची धुनि जगाया॥
मुक्ति पदारथ ताँहि नेर पाया॥१८॥

ईडा र पिंगला सुस्म बहन्छन्॥
सुस्मनाको भेद विरले कहन्छन्॥
सुमेरूका उपर सतलोक घाम॥
सुन्दर महलमा यकलै राम॥१९॥

सिरमा मुकुट हृदया कि माला॥
हातमा सुमेर्नी जपे कृष्ण बाला॥
सेतो रक्त पिताम्बर अनन्त भयाको॥
भक्ति जन्‌का साथमा षड़ा रह्याको॥२०॥