कबुल-मुन्धुम / विक्रम सुब्बा
आमाले रोजेको होइन, म
गर्भमा आएपछि , आमाको
ममताले मन्जुर भएको हुँ ।
रोजेको होइन आमा-बा मैले
उनकै रक्त-डल्लो भै जन्मेपछि
सभ्यताको एक हिस्सा बनेको हुँ ।
यो जमिन रोजेको होइन
यही माटोमा हुर्के-बढेपछि, मैले
मुलुकलाई धडकनमा गाँसेको हुँ ।
रोजेको होइन नाम, मेरो
आमाको ओँठबाट खस्दै गर्दा, थापेर
निशानी पहिचान बनाएको हुँ ।
दाजुभाइ, दिदीबहिनी, छिमेकी
कुनै पनि रोजेको होइन, मैले
गाँसी साइनो समाज बनाएको हुँ ।
मुटु, कलेजो, आँखा, नाकमुख, मैले
छालाको रंग पनि रोजेको होइन
‘म’मै फले-फुलेकोले स्वीकारेको हुँ ।
जाति-सँस्कृति मेरो भाषाभेष
छानेर मैले रोजेको होइन
पूर्खाले बुनेकै मुन्धुम पहिरेको हुँ ।
बाल्य काल, अल्लारे जवानी
तरुनी हेर्ने मन रोजेको होइन, मैले
हर्मोनको चलखेलमा हारेको हुँ ।
गालामा चाउरी, थोते बोली, रोजेको
होइन परलोक पनि, आफ्नै कविताको
अन्तिम हरफ पढी विदा कबुल गरेको हुँ ।
