मेरो अस्तित्वको घर / कुन्दन शर्मा
आमाको काख
बाबुको काँध
मैले खेलेको चोक
र हिंडेको गल्ली
आज सबै टाढा भए
खै ती कहाँ गए ?
मनको कुनाकाप्चामा
छरिएका छन् खालि सम्झना
एउटा जन्म र जीवनको
केही सम्बन्ध र सम्पर्कको ।
किन दुख्छ यो चित्त अझै ?
सम्झँदा त्यो परिवार
जहाँ म जन्में,
किन मेरो ठहरिएन त्यो घरदैलो ?
मेरो परिवार
जहाँ म हुर्के ।
म पाहुना भई आएछु
आफ्नामा
मेरा आफन्तले नै त्यागे मलाई
बाँच्न बिरानोमा ।
तापनि किन पर्खन्छ यो मन ?
जीवनपर्यन्त
कुनै आग्रह, केही सम्बोधन
"नानी। तिमी घर आऊ
तिम्रो ठाउँ अझै रित्तै छ ।“
तर कोही आउँदैन
कसैले बोलाउँदैन ।
सम्बन्ध कसिङ्गरकै हुँदो रहेछ
बिस्तारैबिस्तारै बढार्दै जान्छौं हामी
जीवनवाहिर ।
भैगो कूटो नै भए पनि
केही भ्रम त राख
मेरो मन त राख
हिजोसम्म म तिमै थिए.
केही छुटेका छन् त्यहाँ तिमीकहाँ
मेरा पनि
कसरी फुकालू यो मायाको गाँठो ?
बाँधिएको छ त्यो कतै अझै त्यहीं ।
अनि एक दिन कसैले
त्यो मेरो भई आएकाले
निम्त्यायो मलाई
उसको घरदैलो, जीवनमा
आफ्नो बनाई ।
भावनाका सबै रङ पोते मैले
त्यहाँको झ्याल, ढोका, भित्तामा
न्यानो माया ओछचाएँ
नाङ्गो भुइँमा
र आफ्ना सपना कुन्डयाएँ
त्यो धुरीमा ।
सिन्कासिन्का बटुलेर
बनाएँ एउटा गुंड मैले
सबै हुरीबतासबाट लुकाएँ
बचाएँ, मेरो सर्वस्व मेरो घर मैले ।
तर अकस्मात् एक दिन
उसले पनि भनिहाल्यो कुनै अहंमा
त्यो घर मेरो हैन
उसको रे !
अस्तित्वको यस्ता अपमान
अब म खप्न सक्दिनँ
सम्पूर्ण जीवन बाँचेछु
अरुको घरलाई आफ्नो मानी
अब एक बित्ता भए पनि
आफ्नै ठाउँ खोज्नेछु
म मेरो निम्ति
मेरो घर बनाउनेछु
जहाँबाट कसैले
मलाई फेरि गलहत्याउँदैन ।
