भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
अनुहार हराएपछि / अन्जीर प्रधान
Kavita Kosh से
अब हामी एकअर्कालाई केही भन्दैनौँ
भन्नुको अर्थ पनि छैन ।
सुन्नुको अर्थ पनि छैन ।।
हामीबीच शब्द तरल भएर बगिरहेछ
बाफ भएर सढिरहेछ आवाज
काँडे तार र जाली उम्रिरहेछन्
घाँटीभरि हाम्रो
हामी एक्लै–एक्लै भोगिरहेछौँ
करोडौँ दुःस्वप्नका कथाहरू
असङ्ख्य विभाजित मनस्थितिहरूमा भएको
रातो रङ्गसँग
विचलित/आक्रान्त
म अथवा हामी
आफ्नो सडकभरि पनि फैलन सकेका छैनौँ
कहीँ पनि भएन निर्वाह/अवस्थाहरूको संरक्षण
तिमी र म, हामी कसरी भनूँ
खोइ अनुहार ?
बरफजस्तो गिलासमा
दृष्टि पनि पग्लिन थालेपछि जब
हरेक निमेष मर्दै गइरहेको
अनुभूतिको लासमाथि
कहाँ छ नाम तिम्रो, मेरो ।
तिमीलाई मैले रूख, वरपीपल भने भयो
तिमीले मलाई मेच, टेबिल, पङ्खा भने भयो।
अब हामी एकअर्कालाई केही भन्दैनौँ
भन्नुको अर्थ पनि छैन ।
सुन्नुको अर्थ पनि छैन ।।
