अप्सरा / माधवप्रसाद घिमिरे
आकाश-मार्ग सकिन्न कहिल्यै लाग्दछ कहाली,
म हिंड्न पाऊँ बिसाइ माद उकाली-ओराली ।
टल्टल आँखा चञ्चल बनून्, परेला झिम्झिम,
नानीले पाऊन् दिनका लाया छविका रिम्झिम ।
के रमाइलो वसन्तमाथि वसन्त बहार !
म हेर्न पाऊँ हिउँद, वर्षा, गुल्जार, उजाड।
ज्योतिका प्वाँख समेटी पसूँ अंधेरी रातमा,
कुर्कुरे नींद खोलेर ब्यूँझूँ मिमिरे प्रातमा ।
यो मनचिन्ते अमृतपान लाग्दछ अमन,
म पाऊँ मीठो प्यासमा पानी, भोकमा भोजन ।
गर्दिनँ भुली मदमा झुली सुखको बिहार,
म गरूँ चीसा परेला पुछी दुःखीको सुसार।
देवता देख्छन् मलाई खालि रूपसी नर्तकी,
मानिस देख्छ दिलकी देवी लच्छिन घरकी।
मलाई पुग्यो द्यौताको काखको अनन्त मिलन,
म परदेशी प्यारालाइ पाऊँ घरमा सम्झन ।
चाहिन्न बाँझी बनाउने नित्य यौवन मलाई.
म बुढी बन्छु सन्तानलाई हृदय चुसाई।
कसको पनि गर्दिनँ अब तपस्या-बिगार,
जुटाइदिन्छु टुटेका दिल, फुटेका घरबार ।
स्वर्गमा सधैं छ एकनास सुखको विलास,
मर्त्यमा नौलो चाहना साना दुःखका मिठास ।
स्वर्गमा सधैं छ ढलीमली फूलको सेजमा,
पृथ्वीमा टेक्छन् काँडामा अग्ला डाँडाको खोजमा
देवता लिन्छन् महिमा मोली अर्काको अर्चना,
मानिस गर्छ आफैंलाइ मेटी सेवाको भावना ।
ए कति बाँचिरहनु ! लाग्छ चिच्याट मलाई,
म हाँसी-हाँसी मर्त्यमा मरूँ गुणले रुवाई।"
अप्सरा बोलिन ज्योतिको प्वाँख खोलेर चनचल
स्वर्गको रहर सिद्धियो झरिन् हरर भूतल ।
............................
शारदा, १२।९,पौष २००३
