आजाद / विक्रम सुब्बा
उसको र देशको प्रेम-कहानी गहिरिंदै थियो
उसको अँगालोबाट देशलाई खोसे
फक्रने तरखरको फूल भिमानमा ढल्यो
सुनाखरीले मनग्गे सौन्दर्य र्छर्नै पाएन
उसले देशलाई अघाउँजी माया गर्नै पाएन ।
सित्तले पाटीदेखि ढुङ्ग्रे भन्ज्याङसम्म
जुलुसका पताकाझैं फर्फराउँदै
वर, पीपल, काभ्रा र असौका पातहरु भन्छन्
सुनकोशीको बगरमा फर्सिझैं फलेका ढुङ्गाहरु भन्छन्
उसको वधस्थलकिनाराका साक्षी
जामुन, थाक्कल र सखुवाका हाँगाहरु भन्छन्-
हामीले उसलाई हाम्रा सपनाहरु सुम्पेका थियौं
तर उसले यो मुलुकको अनुहारमा
हाम्रा सपनाहरुको बुट्टा भर्नै पाएन
उसले देशलाई अघाउँजी माया गर्नै पाएन ।
यहाँका अड्डाहरु
फटाहाका घोडा बाँध्ने अस्तवल भएकाछन्
लठुवा बम-गोलीहरु जनता ठटाउँने हल्दार भएकाछन्
र त उसलाई गोली ठोके
मुलुकको नौलो अनुहारको मस्यौदा कोर्ने
रङ्गहरुको ठूलो भाँडामा
ताजा र आजाद-रगत पनि थपियो
मुलुक र उसको अधुरो प्रेम-कहानी
उसकै रक्त-कणले फूलहरूमा लेखियो
तथापी, सुनाखरीले मनग्गे सौन्दर्य र्छर्नै पाएन
उसले देशलाई अघाउँजी माया गर्नै पाएन ।
