आदिम युग / कृष्ण पाख्रिन
मुगलान गएपछि
वा लाहुरे भएपछि
हामी जस्तै
देशभक्तहरुको विरुद्धमा
चौकिदारी
र गस्ती
वा एक्लै पारी सास्ती
दिनु पर्छ/गर्नु पर्छ
कुनै दुःस्वप्नले हामीलाई
लखेटिरहेछ यसरी ?
कि हामी
शत्रुको जाल
र साथीको ख्याल पनि गर्दैनौ ।
एउटा भू.पू. सैनिक
सर्भिसको एकमात्र चिनो बन्दुकलाई
सफा गर्दै
र, बैशका दिनहरुलाई सम्झदैं
सँधै–सँधै यसो भन्छ—
दुई थरीको यो देशमा
उहिले एक थरीले
अरु देशमा हामीलाई
खेदी–खेदी पठायो ।
र, खान नपाई मान्छेलाई
फेरि देश बेचेर खायो ।
देख्न नसकी अर्को थरीले मान्छे खेद्ने मान्छेलाई
ब्वाँसो भनेर
वा शैतान मानेर
ठाउँ ठाउँमा लेख्ने छ, देशलाई चिन्हाउने छ
र देश बेच्नेको गर्धनलाई समात्ने छ
र खुकुरीले छिनाउने छ ।
एक दिन यही देशमा
रोगको, शोकको, भोकको
यी सबै थोकको
उल्टो इतिहासलाई
परीको कथा ठानेर
हाम्रो सन्तानले
धमिराले खाएको पुस्तकभित्र
रोजी–रोजी पढ्ने छन्
आदिम युगको मानवको
भित्तो चित्र सम्झेर
संग्रहालयको भित्ता भित्तामा
खोजी–खोजी हेर्नेछन् ।
