ओ ! आङ सान् सू ची ! / मनप्रसाद सुब्बा
[म्यान्मारको सैनिक शासनले सू चीलाई नजरबन्द राखेको अवधिमा लेखिएको कविता ।]
बाहिर निस्कन मनाही छ ।
भित्र पस्न मनाही छ ।
बस्, मनाही छ ।
मनाही छ ।
अग्लो पर्खाल छ ।
अनि होंचो सिलिङ छ ।
सिलिङमुन्तिर भुइँमा
पर्खालको पाइतालाले थिच्चिएर
छटपटिरहेको यौटा आवाज छ ।
एक समय थियो
जब त्यो आवाजसित पखेटा थियो
र त्यो उड्थ्यो निस्फिक्री
त्योसित उड्थे हजारौं गौंथलीहरू
तिनीहरूकै उडानले आकाश निर्माण हुन्थ्यो
क्षितिजपछि क्षितिज हुँदै ढोकाहरू उघ्रिन्दै जान्थे
त्यो आवाजका अनगिन्ती खुट्टाहरू थिए
र ती खुट्टाहरू समुद्रको सतहमा हिँड्थे लहर लहर
फेरि जीउभरि प्वाँख उमारी समुद्रबाट आकाशतर्फ उड्थे
अनि ओर्लन्थे धरतीमा पानीका अनगिन्ती थोपाहरुसित -
तर ...
त्यो समयको एक टुक्रा बिहान
स्वतन्त्र आवाजले उदाङ्गो आँखाभरि देख्नसकेको
सपना थियो...
अचेल त्यो नजरबन्द आवाजलाई हावा छैन ।
त्यसैले कुनै उडान छैन ।
त्यसैले आकाश पनि छैन ।
समुद्रमा लहर कुद्ने खुट्टाहरू
सैनिक हुकुममा डबल मार्च नगरी धरै छैन ।
स्वतन्त्र आवाजका अभिभावक भइटोपल्नेहरू
आफ्नै होहल्लाले कान बुच्च्याएर
सुन्दैनन् यो पर्खालभित्रको आवाज ।
तर बर्मादेखि म्यानमारसम्मको इतिहासमा
पर्खालभित्रै पनि टड्कारो देखिने
तिमी, ओ ! आङ सान् सू ची !!
