छिमेकी / विष्णु न्यौपाने
मेरो करेंसो नजिकै छ साथी
आत्मा छ घाती अपराध माथि ।
आचार छाडी अतिचार जोड्छ
गाली नमीठो अविराम छोड्छ ।।
(१)
उठ्तै बिहानी पख मुर्मुरिन्छ
सर्किन्छ आफैं अनि जुर्मुरिन्छ ।
चाहिन्न ठूलो कसुरादि केही
पोखिन्छ ठाडै अपराध देही ।।
(२)
बच्चा कुदोस् त्यो निहुँ नै बनिन्छ
हे¥यो खडा भै अब झन् खनिन्छ ।
बोल्दै नबोलौं पनि क्रोध भर्छ
बोल्दैन कस्तो भनि रोष छर्छ ।।
(३)
कालो मसी के अझ त्यै छ कालो
राँगो सरीको भयको भँगालो ।
तर्साउने भैकन हिँड्छ जैले
रोएर बाँच्ने म छु एक ऐले ।।
(४)
देखेर रुन्छन् सब बाल मेरा
झम्टन्छ रोए पनि चाल हेर ।
ए भाइ ! यस्तो नगरौं न भन्दा
खाइन्छ आफैं दस–पन्ध्र डण्डा ।।
(५)
कस्तो दिनैमा घर यो किनेंछु
आफ्नो जवानी, पसिना छिनेछु ।
जुन् आँसु मेरा परिवार झार्छन्
आगो उकेली अझ राप ताप्छन् ।।
(६)
यौटा दरिद्री मन हाँस्न सक्छ
रोएर आफैं पनि बाँच्न सक्छ ।
हाँसो म कल्पौ, कुन आस भित्र ?
ज्वाला छुटेको हर श्वास भित्र ।।
(७)
