नदी बोक्ने गाउँमा / सुमन पोखरेल
अब
के लेखौँ र म?
ती चराहरू पनि उडिसके
कुनै नयाँ बास खोज्न,
नदीका नदी पानीहरू मलाई हेर्दै बगिसके
कुनै अनिश्चित युग बोलाउन।
लेक र बेँसीहरू
कुहिरो र पसिनाहरू
रङ्गीन नाचमा उत्सवहरूको
मग्न हुँदाहुँदै लोलाएर
नाच्दानाच्दै सेलाएर
कतै कुनै बिरानो भूमिमा
परदेसी उँघाइका अभ्यस्त भइसके।
तिनले छाडेर गएका स्वरहरू पनि मधुरा भइसके
ती समय, बेला र अनुष्ठानहरू पनि टाढा कतै गइसके।
च्याब्रुङ्, बिनायो र भ्याम्टाका धुनहरू पनि
मलिन-मलिन भइसके।
यहाँ बगिरहेछ उही नदी
भाग्दै गएका पानीको पछिपछि एकनासले।
त्यसले हालेको सुस्केरा
गुन्जिरहेछ निरन्तर
प्रत्येक थोपा पानीलाई पछ्याउने
अर्को थोपा पानीको बगाइसँगै
थर्किएर वारिपारि, पाखाभरि।
उक्किँदै गएका लिउनहरू
धमिलिँदै गएका कमेरा
साँगुरिँदै गएका गोरेटाहरू
भत्किँदै गएका चौताराहरू
बाँझिँदै गएका पाखाहरू
रसाउँदै गएका आँखाहरू
कथा भनिरहेछन् लगातार।
छामिरहेछ भीरको एउटा बुढो ढुङ्गो त्यो कथालाई
कतै त्यसको अन्त्य छ वा छैन भनेर।
