भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
बिर्खेको बहुलाहापन / दुर्गालाल श्रेष्ठ
Kavita Kosh से
बूढा माझी बिर्खे बस्छन्
नदीको किनार,
औंला गन्दै बर्ख भन्छन्
तीन बीस, बाह्र !
किन कुन्नि अचेल उनी
भुत्भुताई हिँड् छन्,
छिः छिः भन्दै कैले फेरि
नाक पनि थुन्छन् !
परालको घरमाथिर्
कर्कटको छानो,
हेर्दै हाँस्छन् खितितिती
गिज्याएझैँ मानो !
कैले भन्छन्, ‘पसेछ लौ
सहर लसक्कै,
निल्ने भयो लौ न उल्ले
यो गाउँ भसक्कै !’
‘रामतिल्केले रामझुपडी
टिलिक्क ठड्यायो,
हर्दाहेर्दै मन्दिरको
सत्तल हरायो ।’
‘ढ्याङ्ढ्याङ्गले निल्दै ल्यायो
घिन्तिङघिन्तिङ बोल,
मारुनीको जीउमाथि
नाच्यो रक-एन-रोल ।’
‘जत्तिजत्ति हुँदै गयो
चाहिने अनेक,
उत्तिउत्ति मानिसको
बिलायो विवेक ।’
‘खनखन कराउँछ
जताततै धन,
यता छैन, उता छैन
कता छ खै मन -‘
