भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
मान्छे र घाम / उपेन्द्र सुब्बा
Kavita Kosh से
अंकुसेले तानी झारेर
घोर्ले भिर तल लडाइपठाऊँ जस्तो यो घाम
ओई घाम, अलिक चाँडो हिँड्!
मलाई तेरो रापले भत्भती पोल्यो।
बिहान उदायो
बेलुका अस्तायो
रातभर हरायो
तेरो जस्तो सरल जीवन मेरो कहाँ छ र?
तँ पो सधैँ एकै दिशा हिँड्छस्
र पो सजिलो होला तेरो यात्रा
तेरो त राजमार्गको यात्रा छ
मान्छेले त आफ्नो बाटो आफै बनाउँदै हिँड्नुपर्छ।
मेरो त
जति बनाउँदै जान्छु उति मेटिँदै आउँछ बाटो
ओई घाम,
म थाकेको छु
हारेको छु बाटोसँग
मैले आशा मारेर मारेर मेरो सपनाको चिहान नजिकै गाँडे
सत्य हो
नपत्याए हेर मेरो नङको चेपचेपमा अझै माटो छ।
आई घाम,
चाँडो हिंड्!
दिन मलाई बोझिलो भयो।
