भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
मोदनाथ प्रश्रीतको भाषण / विमल गुरुङ
Kavita Kosh से
नेपाली टोपी
पुरानो ज्याकेट
फ्याङ्ल्याङ सुरुवाल
छालाको कालो जुत्ता
खाइलाग्दो शरिर
होचो कदको मान्छे
तर बिचार अग्लो ।
चिच्याउँदैनन् उनी
हिटलर जस्तो
गर्दा भाषण
न कलम भाँच्छन्
न कार्पेट टोक्छन्
उनी हामीलाई
सुस्त शब्दका डोरीहरुले
मीठो एकाग्रतामा बाँध्छन्
उनको भाषण एकचित भएर सुन्छन्
बुढो आकाश
बुढो बादल
फूलका कलिला मुनाहरु
भर्खरै, आँप दिन थालेका आँपका बोटहरु
र
अधबैसे बर र पिपल ।
उनी ब्यंग्य हान्छन्
र, मेरो ओंठका लोकमा
मुस्कुराहटको मिठो रेल कुद्छ
उनी जब बोल्छन्
हजारौं तानीका गड्गडाउँदा रथहरु
समुन्द्रबाट आउँछन्
उनी जब बोल्छन्
चराहरु पनि एउटा हाँगामा भेला भएर
कान ठाडो पारेर सुन्छन्
उनी जब बोलिसक्छन्
फेरि एकपल्ट
शिखरबाटै ओइरिएर
तालीका बाढीहरु
आफ्नो योद्धालाई अभिनन्दन गर्छन् ।
