भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
Changes
Kavita Kosh से
आफूबाट फुकालेर आफ्ना निर्मितिहरू
देखाइदिऊँ विनिर्माणको एउटा साक्षात् नमूना
मबाट भत्किएको एक अंश, एउटा मान्छे
हिँडिरहोस् सडकमा लम्र्याङ्लउम्य्राङ्,
एउटा प्रेममा पौडिरहोस् आजीवन।
कतै कोठाभित्र थुन्निइरहोस्।
घरका भित्री आवरण सिँगार्न र
आवश्यकताका भोक मेटाउन लागोस्।
भ्याउँदैन भने टुक्र्याओस् आफूलार्इ आफूलाई अझै
तरकारी, मसलन्द, लत्ताकपडा
इन्धन र अरू लठिबज्र हेर्ने
एक साँझ
भेला गरेर सबै आफूहरूलार्इआफूहरूलाई
एउटा समानुपातिक सम्मेलन गराऊँ।
निस्कूँ
मेरो कवि
सम्पूर्णतामा कवि नै रहोस्
मस्तिष्कले थिचिराखेको मेरो जीवबाट।
म
कविताको पत्रबाट
समयको यस आँख्लामा टेकेर
भ्रमको पहाडबाट फालहानूँ मनको वेगमा।
तमाम आविस्कारहरूलार्इ आविस्कारहरूलाई बोरामा कसी
लुकाइदिऊँ आइन्सटाइनहरूका मस्तिष्कका कुनाहरूमा।
सँधै थिचिरहने आफ्नै छातीबाट निस्किऊँ
पसूँ कल्पनाको बगैँचामा।
रोबर्ट फ्रोस्टलार्इ हात समातेर बोलाऊँ र
दुनियाँतिर फर्किएर प्रलाप सुनाउन आग्रह गरूँ
प्रभूको वर पाएर
फूटूँ म आफूबाट र
केवल
</poem>
