भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए
सुस्केरा धर्तीमा / विमल गुरुङ
Kavita Kosh से
श्वास फेरुँ चैनको कसरी तिमिबिना
तिमिबिना यो संसार नै आँध्यारो लाग्छ
दिन काट्छु तिमिलाई हेर्न खोज्दै
रात बिताउँछु तिमीलाई संम्झदै
संधै हुरि किन चलिरहन्छ
यो मन तिमीपट्टी किन ओइरिइरहन्छ
सधै बिहान
तिम्रो चित्र
आँखाभित्रको घडीमा
लहर भएर छलाङ मार्दै आइपुग्छ
निस्कन्छु म बरन्डामा
र
हेर्छु तिम्रो सानो सुन्दर घरतिर उत्साहित हुँदै
तिमि हुँदैनौ
म
निराश भएर निराश आँखा भूईंतिर ओराल्छु
मेरो छातीबाट निराश सुस्केरा निस्केर
धर्तीमा पोखिन्छ
र
त्यहाँ फूल फुल्छ
फूलमा म कबिता लेख्न थाल्छु ।
