અહો તે રાત્રીએ શરદની હતી પૂનમ ખીલી
અગાશીએ જ્યારે સ્વજન સહ સાથે રહી ઝીલી.
તમે આઘે ઊગ્યો નિકટ કરીને ચંદ્ર નીરખો,
કશા સંતોષે તો અમીટ નજરે એકસરખો;
અને પાસે તો યે તમ મુખે રહ્યું દૂર જ થતું,
સદા ઝંખી ઝંખી નીરખી ઉર આ રોજ ઝરતું.
મને ના આકાશી હિમકર નિહાળી સુખ મળે,
અરે પોતાનાનાં પર દરશને અંતર બળે;
તમે આઘેનાને નજીક કરી લો કેટલું બધું
ફક્ત પાસેનાંને અલગ જ ધકેલો નિત વધુ.
અમાસી અન્ધારાં ભરી દીધ તમે પૂનમ-દિને
દીધું સાથે ર્હૈને ચિર વિરહનું દર્દ જ મને.