વિજોગણ / અરદેશર ફરામજી ખબરદાર
શીઆળો શૂળે ગયો ને ઊનાળો ધૂળે વહ્યો,
સરવરિયાં છલકે રે મારી આંખમાં;
દીપ હોલાયા આંગણે ને ફૂલ સૂકાયાં ફાગણે,
સરસરિયાં વરસે રે શ્રાવણ સાખમાં.
કાગા બોલે બારણે ને દોડી જાઉં ઓવારણે,
ઊના રે ધખતા ત્યાં સૂના ઓટલા;
કોયલડી કૂ કૂ કરે ને કુંજલડી ચટકું ભરે,
હોળું ને ખોળું રે દિનભર ચોટલા.
સપનામાં કંઈ સાંપડે ને જાગી નજરે ના પડે,
ખાલી રે ઓશીકાં ખુંચે હાથને;
નીંદર નાવે આંખડી ને પળપળ પલકે પાંખડી,
લાગું રે ઘેલી હું સહિયર સાથને.
વીજ પડે કંઇ ઓતરે ને ચમકી દોડું ચોતરે,
શીળા રે વાતા દખ્ખણના વાયરા ;
તારલિયા સહુ ચીંધતા ને હૈયાં મારાં વીંધતા,
વિખરાતા મારા રે દિલના ડાયરા.
પૂછું પળતાં પંથીડા ને પૂછું ઊડતાં પંખીડાં:
મારગડે દીઠો રે કો વરણાગીઓ?
મારગડા તો ધગધગે ને સૂના ડુંગર ડગમગે,
વાટે રે વહેતા જોગી વેરાગીઓ.
દેહલડી ધરણી ઢળે ને નયણાં મારાં નિગળે,
જીવડલો તલખે રે કાળા કાલમાં:
બોલ્યા ઘુંઘરા બારણે ને છાંટ્યાં નીર ઉતારણે,
ઝરમરિયાં ઝમકે ઝગમગ, વ્હાલમા!
