હાથમાં કરતાલ છે ને કંઠમાં કેદાર છે,
એક બસ તું, એક બસ તું, એક તું આધાર છે.
વાત એ ધીમે કહું કે સાદ હું પાડું તને ?
આમ તું સાવે નિકટ ને આમ પેલે પાર છે.
મોરપીંછાં જેમ આ હોવાપણું પણ ફરફરે,
આગમન તારું થશે એનો જ આ અણસાર છે.
કૈં યુગોની શૂન્યતા કેવી સભરતા થઈ ગઈ !
જ્યાં નિહાળું ત્યાં મળે તું, ‘તું’ જ પારાવાર છે.
આ તળેટી એમ કૈં અમથી સતત ભીંજે નહીં,
ક્યાંક નરસિંહની હલક છે, ક્યાંક એ મલ્હાર છે.