"के तिमी भाषण हौ र ! / सुमन पोखरेल" के अवतरणों में अंतर

तिमीलाई सम्झिँदै
मैले एउटा शून्य बाँचेको छु ।
जीवन बाँची हेर्न
तिमीलाई सम्झिहेरेको छु ।

रहरले वा करले हैन
स्मृतिले हो यो,
साथको
एकै आवाजको
एकै निश्वासको
एकै अनूभूति र
एकै उच्छ्वासको ।

सुवासित छन् मेरा सुस्केराहरू
तिम्रो श्वासको सुगन्ध बोकेर,
मधुर छन् मेरा ओठहरू
तिम्रो नामको मीठास बोकेर,
टल्किरहेछन् मेरा आँखा
तिम्रा आँसुको व्यथा सँगालेर ।

कठीन छ
तिमी विस्मृत हुन
मेरा रहरहरूबाट
मेरा घाउहरूबाट
मेरा आँसुहरूबाट ।

थुप्रै महरू साटेको छु
मैले तिमीसँग
एउटा तिमी पाउनलाई ।

हरेक नयाँ पलहरूमा
छरेको छु आँशु, गीत र
कविता
स्मृतिले भरेर ।

अँगालेको छु
हृदयभरि
मुटुभरि
छातीभरि
आफूभरि र
रित्तो अँगालो र सपनाभरि
तिमीलाई ।

अनि बाँचेकोछु
रिक्तताभरि
एउटा शून्यजस्तो जीवन
अर्थहीन जीवन
केके न, भएजस्तो लाग्ने
तर केही नहुने
भाषणजस्तो जीवन ।