भारत की संस्कृति के लिए... भाषा की उन्नति के लिए... साहित्य के प्रसार के लिए

"सडकै सडकमा / कुन्दन शर्मा" के अवतरणों में अंतर

Kavita Kosh से
यहाँ जाएँ: भ्रमण, खोज
(' {{KKGlobal}} {{KKRachna |रचनाकार=कुन्दन शर्मा |अनुवादक= |संग्रह= }} {{...' के साथ नया पृष्ठ बनाया)
 
 
पंक्ति 15: पंक्ति 15:
 
कतैबाट सराप पाएको हो कि ?
 
कतैबाट सराप पाएको हो कि ?
 
कस्तो यो मन, कहिल्यै नअघाएको।
 
कस्तो यो मन, कहिल्यै नअघाएको।
 +
 
थाकी–थाकी उठेका मेरा पाइलाले  
 
थाकी–थाकी उठेका मेरा पाइलाले  
 
सोधिरहन्छन्, अझ कता ?  
 
सोधिरहन्छन्, अझ कता ?  
पंक्ति 22: पंक्ति 23:
 
सडककै छेउमा कुनै दिन
 
सडककै छेउमा कुनै दिन
 
अन्तिम थकाइमा ढल्ने सत्य मेरो।  
 
अन्तिम थकाइमा ढल्ने सत्य मेरो।  
 +
 
तर सडक अझ बढ्दै जाला  
 
तर सडक अझ बढ्दै जाला  
 
नटुङ्गीकन… ।
 
नटुङ्गीकन… ।
पंक्ति 36: पंक्ति 38:
 
थाकेर पनि,  
 
थाकेर पनि,  
 
सधैँ नयाँ थकाइतिर लम्किने।  
 
सधैँ नयाँ थकाइतिर लम्किने।  
 +
 
थाहा छ मलाई, अन्त्य मेरो  
 
थाहा छ मलाई, अन्त्य मेरो  
 
अन्त्यहीन सडकमा हुनेछ ।
 
अन्त्यहीन सडकमा हुनेछ ।
पंक्ति 55: पंक्ति 58:
 
म जहाँ थिएँ
 
म जहाँ थिएँ
 
त्यहाँ म छैन ।
 
त्यहाँ म छैन ।
 +
 
म जहाँ छु
 
म जहाँ छु
 
त्यहीँ भोलि हुनेछैन ।
 
त्यहीँ भोलि हुनेछैन ।
 +
 
‘किन’ को अन्त्य ‘अघि’ हुन्छ
 
‘किन’ को अन्त्य ‘अघि’ हुन्छ
 
अनि प्रत्येक ‘अघि’ ले फेरि ‘किन’ ल्याउँछ ।  
 
अनि प्रत्येक ‘अघि’ ले फेरि ‘किन’ ल्याउँछ ।  
 +
 
सडक कहिल्यै खतम नहुने
 
सडक कहिल्यै खतम नहुने
 
म जहिले पनि हिँड्न खोजेर;
 
म जहिले पनि हिँड्न खोजेर;
पंक्ति 71: पंक्ति 77:
 
मैले सडक बनाएँ
 
मैले सडक बनाएँ
 
हिँडिरहन— नयाँका लागि बढिरहन ।  
 
हिँडिरहन— नयाँका लागि बढिरहन ।  
 +
 
तर मेरो प्रत्येक पाइलाअगाडि  
 
तर मेरो प्रत्येक पाइलाअगाडि  
 
फेरि यो तगारो किन ?
 
फेरि यो तगारो किन ?

21:41, 7 सितम्बर 2024 के समय का अवतरण

उफ्। सडक कहिल्यै खतम हुँदो रहेनछ
एकपछि अर्को बढ्ने
एकले अर्कालाई काट्ने।
सडक र यो हिँडिरहने विवशता
कतैबाट सराप पाएको हो कि ?
कस्तो यो मन, कहिल्यै नअघाएको।

थाकी–थाकी उठेका मेरा पाइलाले
सोधिरहन्छन्, अझ कता ?
यो थकाइ,
सबै जीउभरि सरिसक्यो
तैपनि म किन नअडेकी ?
सडककै छेउमा कुनै दिन
अन्तिम थकाइमा ढल्ने सत्य मेरो।

तर सडक अझ बढ्दै जाला
नटुङ्गीकन… ।
हैन, मैले किन टुङ्गिन जानिनँ त ?
टाढा–टाढा आँखा पुर्याएकी थिएँ
आफ्नो अन्त्य खोज्न,
नपाउँदा पनि
किन अघि बढिराखेँ त्यसै।
किन ? किन ??
किन र ???
 सडक कहिल्यै खतम हुँदो रहेनछ
एकपछि अर्को बढ्ने…
म कहिल्यै अडिँदो रहिनछु
थाकेर पनि,
सधैँ नयाँ थकाइतिर लम्किने।

थाहा छ मलाई, अन्त्य मेरो
अन्त्यहीन सडकमा हुनेछ ।
अनि यात्राको यो विवशतालाई

घर, सहर र विश्व बनाई
सधैँ नयाँ अर्थ दिन खोज्छु।
नयाँलाई पुरानो पारी
फेरि नयाँतिर लम्कन्छु।
कसरी भनूँ म
मेरो हिँडाइ अर्थहीन छ ?
‘अर्थ’ खोज्नै त म हिँडिरहिछु—
यो रित्तो मनको,
यो हिँडिरहने विवशताको,
र ‘हो’ र ‘हैन’
दुई विरोधी सत्यले ठगिएको
जीवनको।
प्रत्येक ‘किन’ ले मलाई अघि सारेको छ,
म जहाँ थिएँ
त्यहाँ म छैन ।

म जहाँ छु
त्यहीँ भोलि हुनेछैन ।

‘किन’ को अन्त्य ‘अघि’ हुन्छ
अनि प्रत्येक ‘अघि’ ले फेरि ‘किन’ ल्याउँछ ।

सडक कहिल्यै खतम नहुने
म जहिले पनि हिँड्न खोजेर;
म जहिले पनि हिँडिरहने
आफैसँग हारेर ।
एउटै घेराले मलाई
बाँधिराख्न कहाँ सक्यो र ?
मैले बाँधिएर बस्नै पनि कहिले मानेँ र ?
 सडक कहिल्यै खतम हुँदोरहेनछ
……………………………………
एकले अर्कोलाई काट्ने।
मैले सडक बनाएँ
हिँडिरहन— नयाँका लागि बढिरहन ।

तर मेरो प्रत्येक पाइलाअगाडि
फेरि यो तगारो किन ?
मलाई अड्याएर
किन मागेको विवरण मैसित,
मेरो हिँड्ने विवशताको ?
मेरो रित्तिँदै गएको मनको ?
र यो हाँसोउठ्दो जीवनको ? … ।