ધીર સમીર / ન્હાનાલાલ દલપતરામ કવિ ‘પ્રેમભક્તિ’
તિમિર ઝીણું ઝીંણુ ઊડે અનિલમાં ગેબી કોઈ નાખી ભૂરકી,
મધ્યરાત્રિનો પડ્યો દૂર વિસ્તાર શીતળ ફરફર વરસી;
નિદ્રાલીન જહતમાં કંઈ કંઈ શાન્તિસિન્ધુની લહર ઘૂમે,
મન્દ મન્દ ઘનેરંગી તરંગો ભૂરા વ્યોમતટ ઊંડા ચૂમે.
એ રમતશ્રેણીને પૂર,
એ સતત લહરીને ઉર,
તે મહાછોળમાં તરે હોડલાં ઊર્મિશિખર ઘડી ઘડી ચમકી,
ને પળ દેખાયે, વિપળ છુપાયે તેજબિન્દુ પળ પળ પલકી.
જોતો એ તારકવૃન્દ,
નિર્દોષ કેલિના છન્દ,
કંઈ બાલ નયનનાં નર્તન, સ્વદેશ રમ્ય કલ્પતો ઊભો'તો,
ને દૂર ભવન મુજ સુખનાં ઊછળતાં આશાકિરણે જોતો'તો;
કંઈ આવ્યો ધીર સમીર;
કંઈ શમ્યો પુષ્પમાં વીર.
જય્હાં દૂર ક્ષિતિજમાં તિમિરહ્રદયમાં તેજ તારલા નીતરે છે,
જય્હાં ઝાકળપટ પર પ્રભા અભ્ર શી ઝલક આભથી ઊતરે છે,
તે તેજલોકને દેશ,
તે ગાનલોકમાં બેશ,
કો મંજુલ મંજુલ નર્તન્તી અંગુલી તન્ત્રીમાં ગુંજી રહી,
કંઈ ગગનકુંજમાં જગતયન્ત્રમાં ગાનછલક પળ ઊછળી રહી.
જય જય તવ, ધીર સમીર!
જય, ચિરંજીવ થા, વીર!
હા! વિસ્મૃત પિયની કિન્નરકલતા આત્મતારથી જગવે છે,
વીર! લાવ લાવ રે! ગાન મીઠડું, પ્રિય રસસ્મૃત કરે છે તે.
