अहम् कुरो / नाजिम हिकमत / सुमन पोखरेल

दौडिरहेको उज्यालामा उभिन्छु, म
भोका छन्‌ मेरा हातहरू,
यो संसार सुन्दर छ।

मेरा आँखा रूखबाट पाउन सकिने जति सबै लिन सक्दैनन्
ती रुख कति ज्यादा आशावादी छन्, कत्तिबिघ्न हरित छन्।

घमाइलो एउटा बाटो किम्मु घारीघारी दौडन्छ,
जेलको अस्पतालको झ्यालमा छु म।

औषधीको गन्ध थाह पाइरहेको छुइनँ म -
पक्कै फूल फुलिरहेको हुनुपर्छ
यतै नजीकै कतै।

पक्राउ पर्नु बेग्लै कुरो हो,
अहम् कुरो आत्मसमर्पण नगर्नु हो।