कागतीको बोटमुनि एउटा अमिलो छाया खस्दथ्यो / मौन आवाज
प्रत्येक पाइताला जब भासिन्छ
बाटो भत्किन्छ र यात्रा खाल्डोमा परिणत हुन्छ !
फगत जून र ताराहरू मात्रै सकिँदैन आकाशबाट
केही मृत यादहरू पनि सकिन्छ ।
धर्तीबाट उठेर आएका आशाका सुगन्धहरू - जम्छ
बादलमा ठोकिन्छ / चक्नाचुर हुन्छ
र वर्षातमा परिणत हुन्छ ।
वर्षा - अग्निमा परिणत हुन्छ
तप्त अग्नि आइमाईमा परिणत हुन्छ ।
एउटा अनौठो आँधी उठ्छ
एउटा अनियन्त्रित उत्तेजना बग्छ ।
जल्छ - खरानी हुन्छ र सकिन्छ ।
कसैले अनुमान लगाउन सकेको छैन
किन यस्तो हुन्छ ?
हुन त प्रत्येक आइमाईहरू विवाहपछि
यस्तै हुने गर्छन्
कतै स्मृतिमा छुटेकी उदास बच्ची जस्तै !
छिया / छिया तिनको हृदयमा कुनै उत्सव बाँकी रहँदैन ।
घाउ - पिप र पीडाले भरिएकी आइमाई
कल्पना गर्नुस्
कस्ती देखिन्छे ?
सत्यहरू यही प्रमाणित गर्छन्
प्रत्येक वर्ष कुनै न कुनै दिन
फेरि बिहान हुनेछ
यो सोचेर सुतेकी आइमाई कहिल्यै उठ्दिनन् !
अब त म पनि छिटो छिटो हुर्कंदै गइरहेकी छु ।
समय कति तिव्र गतिमा अगाडि बढ्छ
नछुट्नुपर्ने धेरै कुरा पछाडि छुट्छ ।
आमा छुटेजस्तै
आँशुको एक ढिक्का कतै छुट्छ !
अतित अस्तित्वको विशाल पाठेघर हो
आइमाईहरू सायद त्यतै मृत पुरिएका छन् !
सम्भवतः
म पुरिने ठाउँ पनि अन्तत: यतै हुनुपर्दछ ।
- यतै कतै खाल्डोमा !
जहाँ म सानी छँदा
कागतीको बोटमुनि मसँगै एउटा अमिलो छाया खस्दथ्यो !
०००
