कृष्णचरित्र / यदुनाथ पोखर्याल
यसोदाजिका काखमाथी बस्याका
यताऊति हेर्दै हँसी<ref>हाँसेर</ref> दूध पींदा<ref>पिउँदा</ref> ।
दिशा सब् उज्यालो गराया प्रभूले
खुशी चित्त मेरो तुलयाया हरीले ।।१।।
चरण्पद्यमा पैजनी <ref>पाउजेब</ref> बाहुलीमा
क्वणत्<ref>कणकण गर्ने मीठी शब्द</ref> कङ्कणै<ref>ककन</ref> किङ्किणी<ref>चुँचुरा</ref> छन् कटीमा<ref>कम्मरमा</ref>
द्विनामी<ref>पछयौरा</ref> असल् पैह्री खेलदा झटक् त्यो
सदा सम्झँदा छाति मेरो भरिन्थ्यो ।।२।।
कनक् कुण्डलै झल्कँदा कानमाहाँ ।
कुटिल्<ref>जुल्फी</ref> कुन्तलै हिंड्दछन् गाथमाहाँ ।
मुकुट् सिरमा खुब् खुल्याको छबीले<ref>छबी=शोभा</ref>
अलौकिक शोभा त देखी मनैले ।।३।।
घनश्याम पीताम्बरै बैजयन्ती<ref>बन (घुँडासम्म आउने) माला</ref>
गला लट्कियाका चरण्का नजीक्मा ।
चमक् बीजुलीको झञी झयाञि<ref>छाया</ref> देख्दा
प्रभुको नरेख कान्तिले मन् हरिन्छ ।।४।।
अधर् लालिमा दन्तपंक्ती बिचैमा
उज्यालो हँसाई सम्तै हेर्यामा ।
विभू<ref>ईश्वर</ref> मातृकाखै<ref>आमाको काखमा</ref> बसी खेलदाको
विचित्रै देखी मन् गली जान्छ मेरो ।।५।।
अनी काखेमा जृम्भ<ref>हाइ</ref> गर्दा क्षणैमा
भुवन् चौध लोकै समेतै मुखैमा ।
देखीयो कहीले भने याद् भुलींदा
दयाले बहुत् मन् भरी जान्छ मेरो ।।६।।
स्तनैमा विषै लाई ब्रज्मा त्यो आई
देखी पूतना काखमाहाँ बसाई ।
निहूँ दूधको ली खोजी मारेन जस्ले
त्यसैलाई झट्टै दियो मुक्ति कस्ले ।।७।।
पछी फेरि तृणाब्रतै<ref>तृणावर्त असुर</ref> नाम् गर्याको
ठुले दैत्य मार्ने उसैलाई उठयाको
अघीका झञी सानु नानी पियारो ।
भनिन् काखमा प्यारी गर्दै बसाइन् ।।८।।
यही गीरिधारी रहयाछू भन्या झैं
हुँदा भूमिमा राखी भागिन् विभुलाइ ।
पतिथ्यैं पुगिन् आज नानी पियारो
पनी भारि लाग्यो र भैंमा छोडयाँ नी ।।९।।
सुनी ननेद बाबा पनि धन्य भन्दै
भनी भन्न लाग्या फेरी भन्न नानी ।
कहाँ राखि आयौ नजानी कहाँ त्यो
नदेखी तिनीलाइ कहाँ प्राण बल्छ ।।१०।।
भनी आकुलै गुकुलैमा बस्याका
त्यसै बीचमा वायु धूलोसमेतै ।
पछाडी तृणावतै आई उठाई
लिई श्यामलाई गयो त्यो गगन्मा ।।११।।
