बल्झिरहने यो रिक्तता / राजेन्द्र भण्डारी
कुइरो, बादल, धूवाँ
बिजुली, जून, तारा
यी केही पनि होइनन्, आकाशका ।
एकलासको एउटा हावाघर हो आकाश ।
पीडाका भ्वाइलिन,
उच्छ्वासका सारङ्गी
र उन्मादका धिन्ताङहरू
यी केही पनि होइनन् मनका ।
मन भन्नु एउटा रित्तो गिलास ।
आज अलिकति रक्सी ।
भोलि सर्बत र पानी ।
मन भन्नु एउटा रित्तो आकाश ।
तर पनि एउटा रिक्तता
किन सधैँ भरिन चाहिरहन्छ ?
एउटा मौनता किन एक्लै छटपटाइरहन्छ ?
एक मुठी हाड अनि मासु
केही धडकन र अलिकति आँसु
किन गीत बनेर फुटिरहन्छ ?
बाटोले लगिसक्यो पैताला ।
इच्छाले जिन्दगी किनिसक्यो।
समयले चुसिसक्यो गालाको लाली ।
सबैथोक र सबैथोक नै मास्सिइसक्यो ।
तैपनि एउटा रित्तो सडकमा
एउटा रित्तो मान्छे के–के खोजिरहन्छ ।
अब किन्नु केही छैन ।
तैपनि कोटको खल्तीमा एउटा पुरानो मोहर
किन अल्झिरहन्छ ?
आकाशको आफ्नो रङ्ग छैन ।
तैपनि आकाशको नीलो किन बल्झिरहन्छ ?
